Jabłoń
Drzewem polskim jest brzoza. Rośnie ona na obszarze całego naszego kraju. Obejmuje ona czterdzieści gatunków występujących na półkuli północnej. W Polsce zaś występuje ich tylko siedem. Najbardziej uznana jest brzoza brodawkowata, potocznie nazywana płaczącą. Rośnie w miejscach suchych i piaszczystych. Do piętnastego roku życia pnie się w górę, a potem po raz pierwszy zakwita. Nieco mniej pospolita jest brzoza omszona. Została nazwana tak, dlatego, że całą powierzchnię jej najmłodszych gałązek pokrywa delikatny meszek. Prawdziwą osobliwością jest brzoza ojcowska. Mała, niepozorna, raczej przypomina krzew niż drzewo. Jest gatunkiem chronionym. Stworzono dla niej w Harmenii specjalny rezerwat przyrody. Brzozy charakteryzują się dużą obfitością nasion, malutkich orzeszków, niesionych przez wiatr. Związana z Polską od niepamiętnych czasów brzoza wrosła w naszą kulturę, wierzenia, gusła i zabobony. Przez długie stulecia, była na obszarze słowiańskim, środkiem leczącym wiele chorób. Brzoza występowała także w zwyczajach pogrzebowych. W okolicach Nałęczowa, zawiadamiano o śmierci, poprzez noszenie brzozowych wici, w postaci wianków. Brzozowe krzyże nagrobne spotykane są też w wielu lasach, gdzie znaczą mogiły poległych partyzantów. Jabłoń jest drzewem, które już kilka dni po stworzeniu świata, zapuściło swe korzenie w Ogrodzie Edenu. Już w najdawniejszych czasach bywały „jabłka pełne snów” i to snów proroczych. Jabłko należało też do środków miłosnych i często wykorzystywane było, by zdobyć ukochanego mężczyznę czy niedostępną kobietę. W rękach znachorów jabłko wsparte zaklęciami, nabierało właściwości leczniczych, a także pomagało zdjąć uroki. W czasach starożytnych jabłoń uchodziła nie tylko za objaw obfitości, ale i wróżkę śmierci. Jabłoń jest gatunkiem z rodziny różowatych. Pochodzi z Azji Środkowej i Chin, skąd wyruszyła na podbój świata. Dziko rośnie w Polsce. Jest drzewem dochodzącym do dwunastu metrów, w młodym wieku zwykle ciernistym. Liście ma szerokoeliptyczne, kwiaty białe, delikatnie zaróżowione. W Polsce jabłonie uprawiane były uprawiane wcześniej niż w innych krajach Środkowej Europy. Jabłoń może żyć nawet dwieście lat, ale podgryzana przez szkodniki najczęściej żyje tylko pięćdziesiąt. Siedemdziesięcioletnia jabłoń uważana jest już za bardzo stare i sędziwe drzewo.
